Op het Centraal Station van Berlijn verandert de Deutsche Bahn in de “Titanic”: treinreis naar het niets

We stonden natuurlijk met honderden, met duizenden op het perron. Weer een enorme vertraging, natuurlijk. En toen we eindelijk aan boord gingen, klonk er muziek van boven. Was er live pianospel op het centraal station ? Kwam het uit een van de winkels? We wisten het niet; we hoorden alleen een tinkelende versie van Céline Dions "My Heart Will Go On", de soundtrack van de ondergang van de Titanic in 1997, over de sporen van het centraal station van Berlijn sijpelen.

De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de gigantische stoomboot die onzinkbaar werd geacht en vervolgens, tijdens zijn allereerste reis, een ijsberg raakte en zonk in de Noord-Atlantische Oceaan. Een mythisch verhaal, net een oude legende uit de moderne tijd. Onze stoomboot daarentegen wilde gewoon niet vertrekken. We zaten daar twee uur lang, gepakt en gezakt, in de trein. En dat kwam niet eens door de apocalyptische storm , de hele catastrofe. Een paar deuren aan de voorkant van de trein wilden gewoon niet open of dicht, ik weet niet meer welke. Je kon gewoon niet weg, dat is normaal.

Misschien is de trein nooit vertrokken, dat weten we niet. Na twee uur mochten we in een andere trein, die op een gegeven moment vertrok met twee of drie passagiers. Paniekaanvallen door kortademigheid en ruimtegebrek waren normaal. En dan dat meest deprimerende gevoel in Duitsland: overspoeld worden door woede, zinloosheid en het gevoel dat de wereld vergaat door de Deutsche Bahn. Keer op keer, honderd keer, wat voelt als duizend keer. En je wilt het niet eens, je bent eigenlijk fan van dit soort mobiliteit.

Berlijn: de enige plek die nog normaal is

Maar ik zat daar en kreeg het onheilslied niet uit mijn hoofd. En ik dacht aan Jeff Bezos , die heel Venetië had geboekt voor zijn bruiloft. Aan de regeringsleiders van de westerse wereld die Donald Trumps hand vasthouden tot hij net zo tevreden is als een oranje baby, of Jeff Bezos, of een andere middeleeuwse koning. En dan is er nog de atoombom van Iran.

De dag ervoor kwam ik toevallig twee wereldreizende vrienden tegen bij het zwembad die er weer verbleven. Ze zeiden dat Berlijn, vergeleken met de rest van de wereld, de enige plek was die nog normaal was. Ik luisterde vol verbazing naar hen. Ja, dacht ik vanuit mijn stoel, het valt echt wel mee. Het is gewoon de teloorgang van de Deutsche Bahn, waar ik als passagier getuige van ben, en waar nu zelfs de bijbehorende soundtrack bij draait.